Sleepless in Georgië, op de Tom Hanks toer.

Paar dagen geleden bedachten we s-morgens dat de route vanuit de noordkust naar Georgië door Azerbeidzjan naar Iran ook een nieuwe mogelijkheid zou moeten zijn met minstens 2 nog onbekende landen voor ons. Dus internet cafeetje opgezocht, gekeken hoe het met visa's en reisadviezen zat en het leek een mogelijkheid. Los van weinig tot geen info over Azerbeidzjan en geen idee over de conditie van de wegen onderweg.
's-Middags bij de grens aangekomen kwamen we eerst langs minstens 10 kilometer vrachtwagens op de vluchtstrook die stonden te wachten om de grens over te kunnen,eerst ff papierwerk regelen ofzo. Tenminste, totdat bleek dat de grens door onbekende oorzaak tijdelijk dicht was. Complete chaos, auto's overal door elkaar en iedereen moest achteruit om de toegang vrij te houden. Toen de grens een half uurtje later weer open ging kwamen deed het grenskantoor denken aan beursvloeren waar iedereen met zijn paspoort over elkaar heen hing richting douane. Wat een (mmm gezellige?) bende! Nergens te zien waar je naartoe moest voor paspoort, auto of wat dan ook en overal kluwen volk zwaaiend met papieren en halverwege is de douane ineens weg want het is Theepauze. 2 Uur later eindelijk bij de Georgische grens ( 100 meter verder ) alles gaat redelijk georganiseerd ( je weet wel, met een rij enzo en dat soort overbodige luxe ) en na het afsluiten van een autoverzekering, Nicole loopt ondertussen de douane te versieren, wil zelfs nog vragen of ze even zen geweer mag vasthouden en nog een uurtje of 1 1/2 wachten was het Welcome to Georgië, we zijn benieuwd. Op zoek naar Sandra, de zeeuwse bolus van de president van Georgië.

De kust waar we binnenkomen is volledig niet het ex cccp bolwerk wat we verwachten maar lijkt op de spaanse costa, volgebouwd met hotels, discotheken en strandtenten.

Na 1 keer door het eerste dorp heen en weer gereden te zijn worden we door de lokale Herman den Blijker van straat geplukt, we kunnen op de parkeerplaats van zijn strandtent staan, "No Problem" ( het nieuwe Okee, zeg maar ), verder gaat zijn Engels dan ook niet, dus spelen we die avond pictonairy met hem om verhalen uit te wisselen. Na een lange dag rijden houden we het dan ook gewoon vol in zijn Georgische variant van een Hollandse hits strandtent met trommelvlies scheurende live muziek en een paar uur later vallen we tevreden in slaap.

Ow nee, fuck, de strandtenten draaien allemaal 24x7 en doen een "wie het hardste kan"wedstrijdje, ondanks volledige afwezigheid van bezoekers, het is alsof je je camper midden op de Tilburgse kermis hebt geparkeerd. De volgende dag door langs de kust om naar Azerbeidzjan te rijden. Vlak voordat we het binnenland in willen draaien besluiten we nog een nachtje aan zee te blijven staan, deze keer in idyllisch bos wat doorloopt in stand en bij nadere inspectie ook als vuilnisbelt door de toeristen wordt gebruikt ( gasten, ruim toch eens op! ). Anyway, we gaan bijslapen......

Ow nee, fuck, toch weer niet, want om 1 uur ´s-nachts worden we wakker van lokale jeugd die massaal een kampvuur 200 meter verderop gemaakt hebben en na 10 flessen vodka each een voetbalstadion imitatie proberen uit te voeren tot de volgende ochtend 7 uur......Georgië zakt langzaam (heel hard) in aanzien....sleepless in Georgië...

Sfeer is verder aan de kust wel relaxed en mensen spreken vrij aardig Engels. Als we de volgende dag gebroken het binnenland inrijden veranderd het landschap wel gelijk in ex communistisch (lijkt sterk op Rusland ) en zo ook de sfeer. Glimlachen zijn ver te zoeken en ook behulpzaamheid ( voor toeristen ), laat staan een weg zonder gaten waar je auto in kan verdwijnen.

Als we gaan lunchen en aan de ober vragen of hij Engels spreekt, draait het zijn ogen weg en zucht diep. Gebaart ons mee te lopen naar de vitrine waar al het "lekkers" uitgestald ligt en zucht nog even rustig verder naar zijn collega's. 10 seconde verder zitten wij weer in de auto zonder de ober nog een blik te gunnen en rijden toeterend van de parkeerplaats, "Sayonara fucker", niet zo hè gozer, na twee dagen niet slapen ;)

Omdat de weg echt diep en diep treurig is en ze bij tunnels het principe "als we het licht niet aandoen zie je toch niet de we gestopt zijn met de weg te onderhouden" hanteren en Sandra ons inmiddels gestolen kan worden, besluiten we de afslag richting Turkije te nemen, met ons bakkie met bakkie is dit niet echt haalbaar en om hem 2 keer in 2-en te rijden gaat ook een beetje ver.

De weg richting Turkse grens ( andere als waar we binnengekomen zijn ) is verder wel redelijk, behalve de laatste 10 kilometer waar het een zandpad wordt waar ze zich in Kenia diep voor zouden schamen, waar we dan ook ca 2 uur over doen voordat in the middle of nowhere de grenspost opdoemt. Het lijkt een soort ontmoedigingsbeleid want zelfs op het grensterein is de weg zo slecht dat de beambten een kwartier staan te kijken hoe wij van het 1-ste hokje naar het 2-de hokje rijden ( 200 meter ), das toch focking niet normaal (thx Guido)!

Anyway, naar check, dubbel check, trippel check en nog een dubbel trippel check mogen we het land uit! Yeahah, terug naar Turkije, feels like coming home again. Georgië zero points ( nou vooruit, een 4 dan ).

Georgiërs gillen over het hek naar paar honderd meter verderop gelegen Turkse collega die op zijn slippers in T Shirt, met kopje T in hand aan komt sloffen. Aardige vent, doet het hek open en meldt ons dat we helaas pas de volgende dag het land in mogen, de grens is dicht (Okee?). No problem, want we mogen op het niemandsland terrein overnachten en zijn de volgende dag de eerste die binnen kunnen, als we iets nodig hebben hoeven we het maar te zeggen zegt hij. We zijn dus opnieuw Tom Hanks ( deze keer in The Terminal ), maar slapen voor de verandering een keer super, meldt ook de beambte ons de volgende ochtend want die had nog met Thee aan de camper gestaan maar we waren al vertrokken (*SNURK*).

De volgende ochtend de grens over en apart hoe binnen 100 meter alles wederom compleet veranderd door verschil in politiek, religie etc. Gezellig gebabbeld met bakker in bergdorpje die Frans blijkt te spreken en rijden die dag verder door schitterend berglandschap. 's-Nachts overnachten we op een verlaten schiereiland ( Cast Away, daar heb je Tom weer) in een binnenmeer waar locals overdag massaal picknicken (handen schudden, praatje maken, je kent het inmiddels wel) en wat 's-nachts een perfecte sterren kijkplek wordt. Door richting Iranese grens, een ritje van ca 250 km door fantastisch landschap wat grens aan Armeense grens ( helaas kan je daar vanuit Turkije of Iran niet in ).

We staan nu aan de voet van de berg Ararat ( voor de kenners onder ons: Ja, daar zat Noach vast met zen boot ), de hoogste berg hier in de buurt die het met >5km presteert om een grote top van eeuwige sneeuw te laten zien in een landschap van ca 40 graden, supercool en in het begin denk je dat je te veel aan de waterpijp hebt gezeten als hij opdoemt in de van de hitte trillende lucht. Vanochtend na het ontbijt gaan we eens kijken of we Iran in mogen, via Iran Silk road (reisorganisatie die ook de visa's heeft geregeld ) een aantal mooie plekken doorgekregen dus we gaan eens kijken waar we uit kunnen komen.

Ik bedenk me ineens dat het slapenloze hier onder aan de berg (het is 4 uur in de ochtend) en het slagschip waar wij mee op weg zijn geen toeval kan zijn, misschien wil iemand ons iets duidelijk maken....moeten we nu van alles 2 of 3 meenemen.....ik ga Nicole eens wakker maken om te `overleggen´.

Salaam!

PS1 ( er moet altijd een PS zijn ). Alles wat u zegt of mailt kan en zal tegen u gebruikt worden.

PS2 aansluitend op PS1, de foto bovenaan is geen Georgische grizzly maar blijkbaar de nieuwe mode in Breda? commentaar welkom......

ps3 We hebben al 1 euro 29 verdiend met onze reclame inkomsten ( zie banners hiernaast ) van onze blog, nou mag ik jullie niet vragen er op te klikken dus dat doe ik dan ook niet.....