Kukident en tena ladies en handen schudden tot ze eraf vallen

Ons buffy doet het weer. Vol 50% verwachting ( de andere 50% had zich voorbereid op nog een weekje Ankara door (on)voorziene omstandigheden ) kwamen we vrijdag bij de Nissan ( of Nussan volgens Nicole want de i is zonder puntje en dan spreek je hem als volleerde Turk als een uh uit… ). Wederom onthaald door de halve garage, monteurs nog net niet in hun nette pak maar wel met aardigste glimlach en vol verwachting wat die Peppi en Kokki uit NL van het resultaat zouden vinden. Lichtelijk nerveuse chief werkplaats laat ons het resultaat zien en meldt dat boven verwachting toch garantie kan worden gegeven en de kosten 450 euro lager zijn uitgevallen als voorspeld. Auto terug op de brug om alles te laten zien wat er gebeurd is en ons wordt een fijne reis toegewenst. Omdat we nog even cash moeten halen nemen we gelijk maar 2 taarten mee omdat we bijna beste vrienden geworden zijn en met lichte tranen worden we uitgezwaaid, hopelijk tot nooit meer ziens (das nou ook nie aardig, maar wel hendig want anders halen we Iran nooit voor de winter ). We kunnen dus onze fantastische parkeerplaats die camping genoemd wordt en die we heel de week bijna alleen bezet hebben verlaten, gelukkig maar want de laatste avond is de camping overgenomen door de Italiaanse bejaardenmafia ( alle respect voor 65+ ers, maar niet als ze in colonne onder begeleiding met minstens 15 campers van > 7 meter onze relax-flex uitrustplaats komen confisqueren, elkaar aftroevend met automatisch roterende satelliet schotels op het dak waarmee ze in den vreemde toch nog Berlusconi kunnen bewonderen, je zou maar een dag zonder je dictatuur moeten… ).
Even ademhalen want dat was een te lange zin.
Met millimeter werk weten we ons van de camping af te rijden tussen de schotels, kukkidenttubes en tenaladie afvalemmers door. We zijn weer op weg en ons buffy rijdt weer als een droom. Wel een tandje of 12 langzamer als eerst maar dat maakt het alleen maar relaxter. Op weg naar Bogazkale, een Unesco site waarvan het resultaat van de vindingen in het Anakara Anatolies museum liggen waar we alle tijd voor hadden gehad om langs te gaan. Museum was super, net zoals de rest van Ankara ( best leuk, vindingen van 8 tot 10.000 jaar oud ), maar Unsesco site wordt afgeschermd door een dorp vol wanhopige tourist proppers. Gelukkig worden we bij binnenkomst gelijk een camping opge-propt die wel heel flex is, een apelboomgaard, waar een uurtje later ( wij hebben inmiddels met iedereen in het dorp Thee gedronken en van iedereen een kaartje gehad zodat we ze kunnen bellen voor de tour touristiek de volgende dag ) een groep fietsende Belg-buren arriveren ( Nederlanders komen aan, Belgen arriveren ). Fietsers ontvangen wij altijd met de boodschap “Koud pilske, want ik neem aan dat er geen koelkast tussen uw derrieur zit ?” dus dat is gelijk weer vriendschap. Getrouwd stel met 2 kinderen ( van ca 5 en 3 ) waarvan die van 5 ook zelf op de fiets zit!, die voor een aantal weken door Turkije fietsen; de andere een Paul die besloten heeft in 5 jaar van België naar Alaska (http://www.paulswereld.be/) te fietsen……het baas boven baas verhaal gaat altijd weer op. Blijken voornamelijk dezelfde instelling te hebben als wij, niks moet, alles mag, niet linksom dan rechtsom en anders toch niet, boeiend! Leuke lui en leuk praatje gemaakt. De volgende dag naar de Hatattiten hoofdstad ( Unesco erfgoed dus ) gereden om even te kijken naar de archeologische afgravingen….boeiend…..gas erop en door naar de kust naar Samsun, waar we, omdat we inmiddels gelukkig vloeiend Turks spreken en de politie geen woord meer over de grens spreekt, toch nog een zeldzame camping kunnen vinden waar we (wordt hoe langer hoe erger ), de attractie van de camping worden. Heel de camping staat vol met Turkse plattelanders die naar de Zwarte zee op vakantie gaan en een camper…..met een stel Nederlanders….en dan nog wel zo’n bakkie met een bakkie erop….dat is smullen, dus de monden vallen weer open, handen worden geschud, vloeiende gesprekken worden gevoerd en iedereen is weer blij. Omdat we naast de disco prominent in het zicht worden geparkeerd worden, kunnen we ook de hele avond de stoelendans in de disco volgen die serieus ca 3 uur duurt. De winnaar, volwassen vent is uitzinnig van vreugde, en dat op kopjes Thee ( want alcohol is op de camping niet echt populair, een enkel jong NL stelletje daargelaten…. ) ! Vet lachen dus! Door naar de volgende camping na één van de laatste zee douches voorlopig, want langzaam gaan we weer landinwaarts. Plaatsaanduiding van de bestemmingscamping van die dag is wederom supervaag ( je zit er zo 100km naast, ook MET navigatie ) en na 2 keer vragen bij benzinepompen springt een local in zijn auto en gebaard ons hem te volgen ( anders vinden we het nooit denkt hij ), dat klopt blijkt achteraf. Na een half uur over steeds smaller wordende bergpaadjes achter hem aangereden te zijn stopt hij en verteld ons dat we nog 9 kilometer naar boven moeten en dat we er dan zijn, blijkbaar moeten we naar de top van de berg ( ca 1620 meter hoog ) over niet verharde wegen, even een test voor onze buffy. Terwijl we over een schitterende route naar boven tuffen met ca 5km/h worden we regelmatig begroet door locals en op het laatst ook aan de kant gezet door enthousiaste peppy die Oostenrijkse Turk (Yasha) blijkt te zijn met ook een huis op de top. We MOETEN langskomen, hij gaat voor en zal één en ander vast regelen en zorgen dat we vinden wat we zoeken. Als we eenmaal boven komen heeft hij in het 10huizen dorpje waar we moeten zijn geregeld dat we onder bescherming van de moskee, naast de waterpomp kunnen staan en met rust gelaten worden door de locals waarvan af en toe de kin op de grond valt (WTF (sorry kids) is dat nu voor een wagen!). Perfecte plek, topje van de berg, volledige rust en iets verderop worden we een café ingesleurd om iedereen een hand te geven en daarna na de verplichte Thee mee aan tafel te gaan omdat er weer een onschuldig lammetje heeft moeten sneuvelen, het is feest tenslotte! De camping blijkt een Turks-toeristen-feest-hotel een stuk verderop te zijn waar we anders op de parkeerplaats hadden moeten staan, maar nu staan we 100 keer beter. Nog wel even bij het hotel langs geweest met Yasha om een biertje te gaan drinken en de lokale dans te oefenen waar Nicole en ik ook echt even niet onderuit komen. Top avond (behalve dat volksdansen dan maar zoals ze hier zeggen ..Allah ). De volgende dag bij de bakker ( 1 van de 10, om precies te zijn 1 “café”, 1 “bakker”, 1 ”slager”, 1 ”supermarkt”, 1 “restaurant” en een paar boeren die onderling elkaar bezig houden, hoe simpel kan het leven zijn ) een brood gehaald wat terplekke met pizzaplank de steenoven in geschoven wordt en een kwartiertje later klaar is, eat that Albert Heijn! Beste broodje kaas ooit!
Anyway, voor ik in superlatieven blijf vervallen, het was er 8 graden, continue of mistig of regenachtig en er was werkelijk geen ruk te doen. Naar 2 dagen helemaal uitgerelaxed te zijn dus doorgereden ( tranen, handen schudden, naar 9 kilometer afdalen weer 2 keer handen schudden in 10 seconde met onze wegwijzer van de heenweg die nog steeds langs de weg zat te wachten) naar Trabzon waar we nu weer aan het kijken zijn waar we de komende tijd naartoe kunnen en willen.
Julie horen van ons ( misschien de volgende keer wel iets korter van stof, maar we hadden wat tijd over ;-)
Laterrrrrrrrrrrrrrr